“Wat een rare titel Karin. Jij blogt toch over Psychologie? En in het bijzonder over diagnostiek?”
Ja, dat klopt! En toch…Ik reed net na een overvolle dag in mijn praktijk naar huis en de radio- dj kondigde Bruce Springsteen, waar ik al sinds mijn tienerjaren fan van ben, aan met:
Either you love him or you don’t know him.
Tijdens het mee neuriën galmden de woorden “Either you love him or you don’t know him.” nog na.
Deze uitspraak over the Boss gaat bij uitstek ook op voor de diagnostiek, waar ik ook al jaren fan van ben ;). Bijna iedereen die start in ons vak, start met het doen van psychologisch onderzoek. En evenzo veel laten dat doen van onderzoek ook weer zo snel mogelijk achter zich. Want wat heb je er nu eigenlijk aan? Je bent geen klachten aan het behandelen, niks aan het oplossen of verlichten.Er is zoveel keus, welke tests kies je dan, wat zeggen de resultaten nu écht? En, hoe vertaal je dit nu naar een oplossing? Het kost ook nog veel tijd die we bovendien nooit krijgen. Dus waarom zou je er überhaupt aan beginnen?
“Oké Karin, ik snap wat je bedoeld. Zo voelt het voor mij vaak ook. En die uitspraak over Bruce is inderdaad ook goed van toepassing op de diagnostiek. Het is een ondergeschoven kindje bij mij op het werk. Maar waar blijft die loodgieter? Of ga je mij nu vertellen dat The Boss in zijn vrije tijd graag bijbeunt als loodgieter?”
Precies, een ondergeschoven kindje. Terwijl ik nog aan het mijmeren was over mijn onderbelichte vak en hoe jammer dat is, hoorde ik op de radio een gesprek tussen 2 mensen over de onderwaardering van het MBO, waar al die vakmensen opgeleid worden die wij zo hard nodig hebben. Ik dacht terug aan die keer dat ik heel, heel erg blij was toen de loodgieter bij ons thuis kwam en dacht:
Diagnostisch onderzoek is als het leidingenwerk achter de mooie, nieuwe tegels. Niemand schat het echt op waarde.
Nou ja, behalve als er ineens een lekkage ontstaat dan. Het probleem is dat we diagnostiek vaak zien als een doel op zich. Je neemt het onderzoek af en schrijft een rapport met de resultaten en een mooie pagina vol handige tips en klaar is Kees. Het rapport ligt vervolgens in een la te stoffen zonder dat de klachten verdwenen zijn. Dat geeft inderdaad weinig voldoening, niet bij jou en geloof me, ook niet bij degene waar het over gaat.
Maar dit kan écht anders! Ik doe het al jaren, anders had ik het niet meer dan 20 jaar volgehouden en had ik nu niet al jaren een bloeiende praktijk waar ik op het merendeel van de dagen fluitend en vrolijk naar toe ga.
“Maar hoe dan, Karin? Wat doe jij dan anders dan wat ik heb geleerd in mijn opleiding of hoe het er aan toe gaat op mijn werkplek?”
Door er anders tegenaan te kijken! Door de diagnostiek te zien als middel in plaats van als doel op zich.
Door mijn (afwijkende?) perspectief en liefde voor dit mooie vak is diagnostiek voor mij:
- Een middel om verbinding te maken met degene die, vaak samen met zijn belangrijke anderen, bij mij in de kamer zit.
- Een middel om de klachten daarna veel gerichter te kunnen behandelen.
- Een middel om “kastje naar de muur” te voorkomen.
- Een middel om het verschil te maken in ons vak.
Want net als loodgieters, die de vraag nauwelijks aankunnen,
zijn degene die van diagnostiek houden in de minderheid. En het is mijn missie
om dit prachtige en o zo belangrijke onderdeel van de psychologie in het licht
te zetten. Het mag, net zoals Bruce, het podium krijgen wat het verdient.
Want zeg nou zelf: Je hebt toch niks aan een mooie,
blinkende keuken als het leidingwerk voor geen meter klopt?
