Oh sh*t, waarom ben ik toch ook zo onhandig?
Na een lange winter is het weer voorjaar. De tijd van lange weekenden en korte werkweken. Iedere keer weer alle losse eindjes zoveel mogelijk aan elkaar knopen. En ook zo vlak voor de Meivakantie kreeg ik het even benauwd. Het is mij weer gelukt om alle onderzoeken op tijd af te ronden, maar de ouders verwachten natuurlijk ook een gedegen verslag met mijn bevindingen en nog het liefst voorzien van een zaligmakend advies. Dat kan heel wat druk geven. Herken je dat?
Vloek of zegening? Wie zal het zeggen? Ik besluit, met een weekje vakantie met mijn gezin in het vooruitzicht, mijzelf niet gek te maken. Na meer dan 20 jaar in het vak lukt me dat gelukkig ook. Hoe ik dat doe? Door mij opnieuw te verbinden aan mijn missie. Waarom heb ik ook alweer gekozen voor dit mooie, maar o zo hectische vak? Ik laat de druk bewust van mij afglijden en tel mijn zegeningen. Want deze week kreeg ik een onverwacht cadeautje. Ken je dat, zo’n moment waarop je door onvoorziene omstandigheden buiten het gebaande pad belandt? En dat dat geen vloek maar een zegen blijkt te zijn?
Een rustige, lieve jongen van 9 zat bij mij voor neuropsychologisch onderzoek. Hij deed flink zijn best op de testen die hij moest maken. Halverwege het onderzoek stootte ik mijn thee om, zo over alle papieren heen. Haastig gooide ik er doekjes overheen terwijl de inkt aan alle kanten uitliep.
Sh*t, hoe ga ik dit oplossen? Dit is niet meer te lezen en nog wel door mijn onhandigheid.
“Gelukkig”, hoorde ik hem zacht zeggen. “Huh? Zei je nu Gelukkig?” Hij haalde zijn schouders op en zweeg. Ik keek hem aan terwijl ik alle papieren maar even aan de kant schoof. “Ik ben de zoveelste waar je komt werken, he?” Zijn ogen knikten ja. Ik wist dat leren op school hem de grootste moeite kostte. Ik zei: “Als je nu niet meer naar school zou hoeven, wat zou je dan doen?” Hij nam me nauwlettend op. “Dan zou ik papa meehelpen op de boerderij. Wij hebben een nieuwe tractor waar ik zelf op kan rijden.” Voor het eerst die ochtend kroop hij wat uit zijn schulp. Ik zei: “Je vader boft maar met jou!”
” En ik ook!” dacht ik. Want een kwartiertje geleden meende ik nog dat mijn onderzoek zonder testresultaten finaal mislukt was. Maar deze jongen gaf mij de oplossing waar ik hem nog niet gezocht had.
Het antwoord op de hulpvraag waarmee ouders of de school bij mij komen, vind ik niet alleen en soms helemaal niet in de uitslagen van een diagnostisch onderzoek. Het antwoord vind ik bij het kind zelf. Dat weet ik nu, na meer dan 20 jaar vallen en opstaan. Meer dan 20 jaar mijn kop stoten, maar ook 20 jaar jubelmomenten met kinderen, ouders en leerkrachten, omdat we samen een richting vonden naar de oplossing.
Hoe loop jij in je werk wel eens buiten de gebaande paden? En hoe bevalt dat?
Ik schrijf deze blog, geef masterclasses en heb een online training over diagnostiek ontwikkeld, omdat ik hoop dat jij er geen 20 jaar over hoeft te doen. Ik heb veel ervaring en kennis opgedaan en voel het als mijn taak om die met mijn (nieuwe) vakgenoten te delen.
Om je nu direct een stapje verder te helpen heb ik een video voor jou gemaakt met hierin mijn tutorial over de VMI Beery test. Een mooie aanvulling op die dikke handleiding die je eerst moet doorworstelen 😉
Wil je nog meer van mij persoonlijk leren? Bekijk dan de postacademische opleiding die ik na de zomer ga starten.
