Ik wil gewoon geen nummer meer zijn!
Die zin. Het kwam recht uit haar hart na haar relaas over de opvoeding van haar enige kind die de afgelopen 12 jaar niet vanzelf was gegaan. “Ik wil gewoon geen nummer meer zijn!”
In de rapporten van evenzo veel hulpverleners was de ingehouden frustraties over van alles proberen en het niet eens zijn met elkaar in elk vezel voelbaar. In mooi verpakte zinnen, labels en lijvige rapporten. En nu zat ze nog steeds met die brandende vraag wat er nu eigenlijk aan de hand was met haar kind. Niemand had tot nu toe echt naar haar geluisterd, zei ze zacht.
Ik voelde als mens en moeder mee met haar wanhoop en machteloosheid van niet gehoord en begrepen worden. Natuurlijk wil je geen nummer zijn. Wie wordt daar nou blij van? Alleen als het een winnend lot uit de loterij is misschien. We willen allemaal gehoord en gezien worden, toch? Geholpen worden als we hulp nodig hebben en dan het liefst niet van de regen in de drup.
Ik heb er mijn beroep van gemaakt. Zo mooi vind ik het om elke dag mijn best te doen om te luisteren, te begrijpen, iemands nood horen en die samen proberen op te lossen. En ik twijfel er niet aan dat mijn collega’s voor mij hetzelfde gepoogd hebben. En toch….wat een tijd en energie is er verloren gegaan.
Hoe goed luisteren we nou eigenlijk echt? Luisteren we om direct ons antwoord of mening te geven? Met onze expertjas aan? Durven we nog wel te luisteren van mens tot mens? Durven we echt nieuwsgierig te zijn naar wat die ander ons te vertellen heeft? Durven we onszelf echt mee te nemen in het gesprek en daarin net zo kwetsbaar te zijn als degene die om hulp komt vragen? Durven we ons te laten inspireren door de ander? Te leren van de ander? Zonder nog te weten waar het heen gaat?
Ik ben er van overtuigd dat hier ruimte voor komt als je de technische kant van ons vak helemaal in de vingers hebt. Dat is ook de reden waarom ik (startende)psychologen en orthopedagogen opleid op het gebied van diagnostiek.
